बॉस
कानावर वाहनांचा आवाज व माणसांचा कल्ला येऊन आदळला. कानावर सारखा होणारा हा आघात मला हळूच चुळबूळ करत उठवू लागला. हळूहळू जाग येताच मी रात्री पासून मिटलेले डोळे हळूच अर्धवट उघडले. पडल्या पडल्या समोरच्या खिडकीकडे बघतो तर, सूर्याची किरणे खिडकीच्या फटीतून आत येऊ पाहत होते. या किरणांना मला उठ म्हणायची जणू घाई झाली होती. त्या सूर्यप्रकाशाच्या किरणांना बघुन माझ्या डोळ्यातील झोप लगेच पळाली. मी पटकन उठून बसलो. अरे बापरे....! खूप वेळ झालेला दिसतोय. घाईघाईने मोबाईल हातात घेऊन किती वाजले ते पाहिले. बघतो तर काय? साडे आठ....! बापरे....! खूपच उशीर झाला. आता बॉस रागवणार. आज ऑफिसमध्ये बॉसने लवकर यायला सांगितले होते. नेमका झोपेने आजच बदला घेतला. आता ऑफिसला जायला उशीर होणार यात काही शंका नाही. मला अर्धवट झोपेतच पुढचे रामायण कळाले होते. मी बॉसच्या भीतीने अंगावरील चादर पटकन बाजूला सरकवली. आज कपड्यांच्या घड्या तश्याच ठेवल्या. ब्रश करत करत बाथरूम मध्ये गेलो. घाईघाईने अर्धवट अंग ओले करतच स्नान पुर्ण केल्याचे मनाची समजूत घालत बाहेर आलो. ऑफीसचा ड्रेस चढवला. हातात घड्याळ घालत टाय शोधू लागलो. नेमकी कुठे हरवला? हा टाय….! रोजच हरवून बसतो. आई म्हणते ते खरे आहे. टाय व्यवस्थीत सांभाळणारी व वेळेवर शोधून देणारी आता शोधली पाहिजे. एका हातात ऑफिसची बॅग घेऊन, एका हाताने टाय गळ्यात लटकवला. घाईघाईने रस्त्यावर येऊन उभा राहिलो. एका रिक्षाला हात देऊन ऑफिसमध्ये सोडायला सांगितले. रिक्षात बसलो त्या रिक्षा ड्रायव्हरने रिक्षा सुरू केली. रिक्षा समोर चौकात येताचं तो हळूच म्हणतो, “ साहेब नेमक्या कोणत्या ऑफिस मध्ये सोडू तुम्हाला? ” अरे तुला सुहास इन्शुरन्स कंपनीचे ऑफिस माहित नाही का? अहो साहेब मला या शहरातील प्रत्येक ऑफिस माहित आहे. पण तुम्हाला नेमकी कोणत्या ऑफिसमध्ये जायचे हे माहीत असल्याशिवाय मी तुम्हाला तेथे सोडणार कसे....! अरे हो....! मी तुला माझ्या ऑफिसचे नाव सांगायला विसरलो. अरे भाऊ सॉरी बरं का....! घाई घाईत मीच विसरलो. रिक्षावाला माझ्याच वयाचा होता. तरी मी त्याला भाऊ म्हणून उगाच भाव दिला. माझी गरज होती ना....! वेळप्रसंगी मुर्खालाही काका म्हणायास हवे....! ही आमच्या बाबांची शिकवण मी पक्की लक्षात ठेवली होती. तसा तो रिक्षावाला मूर्ख नव्हता, पण माझी झोप मूर्ख ठरल्याने मला काही सुचत नव्हते. भाऊ रिक्षा थोडी लवकर घे मला अगोदरच उशीर झाला आहे. थोडे दोनचार मिनिटे लवकर सोडता आले तर बरं होईल. हो साहेब....! प्रयत्न करतो. तो रिक्षावाल्याचा सकारात्मक प्रयत्न बघून मला थोडे बरे वाटले. रस्त्यावरील गर्दीतून वाट शोधत-शोधत अखेर रिक्षा सुहास इन्शुरन्स कंपनीच्या गेट समोर उभी राहिली. मी घाईघाईत खाली उतरून त्या रिक्षावाल्याला पन्नासची नोट दिली. तत्परतेने गेटच्या आत शिरलो. रिक्षावाला मोठ्या आवाजात म्हणाला, “ साहेब तुमचे राहिलेले दहा रुपये परत घेऊन जा. ” मी मात्र त्याला हाताने राहू दे असा इशारा करून पुढे निघून गेलो.
आज मला ऑफिसच्या पायऱ्या चढतांना प्रत्येक पायरी एका किलोमीटर एवढी दूर असल्याचे भासत होते. शेवटी सर्व धावपळ करून ऑफिसच्या दरवाजा समोर येऊन उभा राहिलो. एक दीर्घ श्वास घेऊन दरवाजा आत लोटून म्हणालो, “ सर आत येऊ का? ” या विवेक सर तुमचे स्वागत आहे. साहेबांनी वर न पहाताच मला आत येण्याचे सुचित केले. मी साहेबांच्या समोर जाऊन उभा राहिलो. साहेब अगदी रागाच्या मुद्रेने माझ्याकडे बघत मला बोलू लागले. विवेक सर किती वाजले? ही येण्याची वेळ आहे का? सर थोडा उशीरच झाला. थोडा नाही विवेक....! चक्क अर्धा तास उशीर झाला तुम्हाला. मी अगदी चोरट्या नजरेने बाजूच्या भिंतीवर लावलेल्या घड्याळाकडे बघितले. तर खरंच साडेनऊ वाजले होते. मी शांत उभा होतो. आज साहेब नेहमीपेक्षा खूप चिडलेले होते. अगदी मोठ्या आवाजात माझ्याशी बोलत होते. जणू साहेबांचा आणि माझा वाद सुरू आहे. विवेक तुम्हाला मी काल सांगितले होते. उद्या सकाळी नऊ वाजता हजर रहा. आपल्याला एका कंपनीसोबत डिल करायची होती. समोरच्या पार्टीला मी नऊ वाजता येण्याचे सुचविले आहे. तुम्हाला वेळेचे काहीच महत्त्व वाटत नाही. वेळ कुणासाठी कधीच थांबत नाही. आपल्याला वेळेसोबत चालावे लागते. तुमच्या सारख्या तरुण लोकांकडून मला ही अपेक्षा नव्हती. साहेबांच्या त्या खरमरीत बोलण्याने मला खुप राग आला होता. असे वाटत होते आत्ताच्या आत्ता राजीनामा लिहून साहेबांच्या तोंडावर फेकावा व स्वाभिमानाने या ऑफिसमधून बाहेर पडावे. पण मी या क्षणी तेही करू शकत नव्हतो. कारण हा जॉब सोडून परत नवीन जॉबच्या शोधात मला काही दिवस खाली राहावे लागेल. यामुळे माझे आर्थिक नुकसान होईल व ते मला परवडणारे नव्हते. मी माझ्या रागाचा तोरा गिळून घेतला. चेहऱ्यावरचा रागाचा भाव बाजूला सारून साहेबांच्या कडे बघून बोललो. सॉरी सर....! मला उशीरच झाला. पण मी जाणून बुजून उशीर केला नाही. साहेब मला आज जागच आली नाही. रात्री झोपायला खूप उशीर झाला होता. रात्री काय पार्टीमध्ये गेला होता की काय? की एकट्याने पार्टी साजरी केली. अजूनही साहेबांचे बोलणे रागाच्या आवेशात होते. सर तसे काही नाही. मी रात्री मित्राच्या आईला भेटायला दवाखान्यात गेलो होतो. माझ्या गावाकडील बालपणीच्या मित्राची आई कर्करोगाने पीडित आहे. गेल्या एका महिन्यापासून त्यांच्यावर दवाखान्यात उपचार सुरू आहे. त्याच्याकडील पैसे संपले आता, त्यामुळे तो आईला घेऊन गावी परत जाणार आहे. मी त्यांनाच भेटायला गेलो होतो. दवाखान्यात थोडावेळ थांबून मित्रासोबत सर्व चौकशी केली. डॉक्टर पुढील उपचार करण्याअगोदर पैसे भरायला सांगत आहेत. त्याची परिस्थिती खूप बिकट आहे. त्याच्याकडे होते नव्हते त्यांने संपूर्ण पैसे आतापर्यंतच्या उपचारा वर खर्च केले. आता पैसे नाहीत म्हणून नाविलाजाने आईला गावी परत घेऊन जातोय. साहेबांनी ही सर्व हकीकत ऐकून घेतली. ठीक आहे आता लवकर कामाला लागा. सर्व फाईल्स एकदा चेक करून मीटिंगसाठी सज्ज ठेवा. समोरची पार्टी आज दुपारी दोन वाजता येणार आहे. आज त्यांचा सकाळीच फोन आला होता. नऊच्या ऐवजी मीटिंगची वेळ दोनची करण्यासाठी मी त्यांना होकार दिला. आता शार्प दोनला मीटिंग सुरू होईल. तुम्ही सर्व फाईल्स घेऊन मीटिंगसाठी मीटिंग हॉलमध्ये येऊन बसा. मी साहेबांना होकारार्थी मान हलवून ओके सर....! मी सर्व फाइल्स चेक करून शार्प दोन वाजता मिटींग हॉल मध्ये येतो. मी साहेबांच्या समोरील एक फाईल हातात घेऊन साहेबांच्या कॅबिन मधून बाहेर निघालो. तेवढ्यात साहेब म्हणतात तुमच्या मित्राच्या आईच्या उपचारासाठी आपल्या कंपनीकडून काही मदत करता येते का, यावर मी विचार करून कळवतो. फुल ना फुलाची पाकळी तरी आपण नक्की मदत करूया. मी हे ऐकून कॅबिनच्या बाहेर पडलो.
थोडेसे का होईना मला बरे वाटले. आपले साहेब तसे मनाने वाईट नाहीत. पण तेवढे चांगले पण नाहीत. सकाळची मीटिंग रद्द झाली होती. तरी त्यांनी मला बोलण्याची संधी सोडली नाही. दुपारी मिटींग आहे म्हणल्यावर माझ्या अर्ध्या तासाने काही कंपनीचे वाटोळे होणार नव्हते. पण स्वतः गप्प बसेल ते साहेब कसले....! साहेबकी दाखविल्या शिवाय यांच्या कंपनीला महत्त्व कसे राहील. मी महत्त्वाच्या सर्व फाइल्स एकत्र जमा करून माझ्या टेबलवर येऊन बसलो. साहेबांच्या भीतीने अंग बाहेरून घामाघूम झाले होते. तर आतून घसा सुकला होता. मी पाणी पिण्यासाठी हळुच पिशवीत हात घातला व पाण्याची बॉटल शोधू लागलो. नेमकी आज सकाळच्या नाट्यमय घडामोडीत पाण्याची बॉटल भरून घ्यायला वेळच कुठे होता. आज पाण्याची बॉटलच काय? सकाळचा नाष्टा पण केलेला नाही हे सुद्धा मी विसरलो होतो. साहेब वैभवच्या आईला उपचारासाठी मदत करणार हे ऐकून माझे पोट भरले होते. वैभवला नेमकी अशावेळेस आपल्या कंपनी कडून मदत झाली तर खूप बरे वाटेल. आणि हो....! दुःखाच्या वेळी आपण नाही तर कमीत कमी आपली कंपनी तरी कामी आली हे ऐकून त्याला ही बरे वाटेल. मी ऑफिस मधील राघव काकांना बोलावून घेतले. राघव काका....! ओ राघव काका....! थोडे इकडे येता का? काकांनी माझा आवाज ऐकताच माझ्याजवळ येऊन काय साहेब....! असा प्रतिप्रश्न केला. मी राघव काकांना फॅन सुरू करून, एक पाण्याची बॉटल आणायला सांगितली. कामाचा माझ्यासमोर ढिग पडलेला असतांना मी मात्र खुर्चीवर थंडगार हवा घेत बसलो. साहेबांच्या पेक्षा हा फॅन बरा. चुपचाप छान पैकी थंडी हवा देऊन मनाला प्रसन्न करतो. मी हळूच एक एक करत सर्व फाईल्सचे रेकॉर्ड तपासू लागलो. कमीत कमी आता दोनच्या मीटिंग मध्ये तरी आपले प्रेझेंटेशन चांगले झाले पाहिजे. साहेब खुश झाले पाहिजे. सकाळचा राग कुठल्या कुठे निघून गेला हे साहेबांना सुद्धा कळाले नाही पाहिजे. अशी तयारी करून ठेवायची असा मी मनाशी पक्का निर्धार केला. बघता बघता तिन तास मी संगणकावर काम करत बसलो होतो. जवळ जवळ प्रत्येक फाइल मी तपासून तिचे रेकॉर्ड अद्यावत लावून ठेवले होते. सर्व फाईलचा डाटा एका प्रतीत तयार करून ठेवला होता. राघव काकांनी पाण्याची बॉटल व त्या सोबत एक कॉफी मला पाजुन जणू माझे कामच हलके केले होते. साहेब झाले की नाही तुमचे काम, “ आज काय वर्षभराचे काम एकदाच संपवता की काय? ” असे बोलून राघव काकांनी माझ्या जवळचा कॉफीचा कप उचलून नेला. अहो राघव काका तुमचे काम खरंच सोपे आहे. तुम्ही सर्वांना ताजेतवाने करता. सर्वांच्या कामाचा बोजा एका कपात हलका करता. नाही हो साहेब....! तुम्ही समजता तेवढे सोपे नाही. एका कपात बॉस खुश झाला असता तर, माझे केव्हाच प्रमोशन केले असते की, मी सकाळी सर्वांच्या अगोदर येऊन सर्व साफसफाई करतो. दिवसभर सगळ्यांची वर वर करत इकडून तिकडे फिरत असतो. सायंकाळी सर्वात शेवटी सर्व लाइट पंखे बंद करून मगच घरी जातो. एवढे करून सुद्धा बॉस माझ्यावर चिडत असतात. आज सकाळीच बॉस माझ्यावर रागावले होते. राघव काका जातांना आठवणीने लाईट बंद करत चला. “ लाईट बिल किती आले पाहिले का? ” तुम्हा लोकांना काही घेणे नाही. तुमचा पगार फक्त वेळेवर झाला पाहिजे. तुम्हाला कंपनीचे उद्या दिवाळे निघाले तरी तुम्हाला काहीच फरक पडणार नाही. असे मला ठणकावून सांगत होते. “ जणू ही कंपनी माझ्यामुळेच तोट्यात येणार की काय? ” असे मला क्षणभर वाटले. आणि हो विवेक सर....! या कंपनीत सगळ्यात जास्त पगार मलाच मिळतो बरं का....! राघव काका खुप चिडून बोलत होते. राघव काकांनी पगाराचा विषय काढताच माझेही मन हिरमुसले. खरंच राघव काका दिवसभर या कंपनीची किती सेवा करत असतात आणि मोबदला सर्वात कमी त्यांनाच मिळतो. एवढ्या कमी पगारावर हा माणूस काम करतो. ते पण प्रामाणिक पणाने व हसतमुख चेहऱ्याने ही अभिमानाची गोष्ट आहे. बॉस बनने सोपे आहे पण राघव काका बनवून सगळ्यांचे मन जिंकणे खरंच खूप कमी लोकांना जमते. राघव काकाच्या त्या बोलण्याने मी क्षणभर त्यांच्या आयुष्यात डोकावलो. खरंच बॉस व्हायला व मोठमोठ्याने दुसऱ्याला आदेश द्यायला नशीब लागतं. ते नशीब मात्र गरीबाच्या घरी कधीच जन्माला येत नाही. पिढ्यानपिढ्या श्रीमंताच्या घरीच ते जन्माला येतं. देव काही आता गरिबांचा वाली राहिला नाही. तो पण श्रीमंत लोकांच्या हातातील भावला झाला आहे. ते वाटेल तेव्हा त्याचा नावाचा वापर करून घेतात. मी आज सकाळपासून बॉसवर चिडून होतो. आज हाताने जेवढे काम केले होते. त्यापेक्षा मनाची सफरही तेवढीच झाली होती. कामाच्या धुंदीत विचारांच्या लहरीसंगे मनाला खेळवत बसलो असतांना मध्येच राघव काकांनी निरोप दिला. विवेक सर काम झाले असेल तर, साहेबांनी तुम्हाला सर्व फाईल घेऊन त्यांच्या कॅबिनमध्ये बोलावले आहे. राघव काका मी पाच मिनिटात येतो साहेबांना सांगा.
चला दोन वाजत आले तोफेच्या तोंडी जायला हरकत नाही. असे म्हणून मी गठ्ठाभर फाईल घेऊन बॉसच्या कॅबिनमध्ये गेलो. सर्व फाईलच्या रिपोर्टचा कागद साहेबांच्या समोर ठेवला. साहेब बादशहा सारखे खुर्ची फिरवत रिपोर्ट बघू लागले. मी गेल्या साडेतीन तासापासून माझ्या संगणकावर बसून एखादा चित्रपट पाहत होतो अशा अविर्भावात साहेब तो रिपोर्ट चाळत मध्येच माझ्याकडे बघायचे. शेवटी साहेबांनी ठीक आहे असे म्हणून फाईल्स घेऊन मिटींग हॉल मध्ये जायला सूचना केली. मी त्या सर्व फाईल घेऊन जातांना मी आज राघव काका असल्याचे मला भासू लागले. अर्धा तास काय उशीर झाला आणि हा माणूस आपल्या मागे लागला असे मला झाले. कंपनीमध्ये माझ्या सारख्या अनेक लोकांमधे मीच साहेबांना जवळ पाहिजे असतो. मी म्हणजे त्यांचा राग शांत करणारा एक हातचाच झालो होतो. काही वेळातच कंपनीच्या मिटिंग हॉलमध्ये आठ ते दहा लोक येऊन बसले. बॉस सगळ्यांच्या मध्ये बसून त्या सर्वांना नमस्कार करत स्मित हास्याचे फवारे उडवत स्वतःला खूप ग्रेट समजत होते. त्या नवीन पाहुण्यांना काय माहित होते साहेबांच्या चेहऱ्यावरील हे हसू ओढून-ताणून जमवलेले आहे. साहेब मिटिंग सुरु करूया असे एका अधिकाऱ्याने सांगताच बॉसने छान पैकी मानेने त्यांना होकार देत माझ्याकडे बघून मला इशारा वजा सूचना केली. विवेक सर चला आपल्या कंपनीचे थोडक्यात प्रेझेंटेशन करा. मी आपला सकाळपासून उपाशी कॉफीच्या दोन घोटाच्या एनर्जीवर उभा राहून तळमळीने कंपनी विषयी सांगू लागलो. ही कंपनी, येथे काम करणारे सर्व नोकर, काम करण्याची पद्धत, कंपनीचे ध्येय व येणाऱ्या काळातील कंपनीच्या सर्व संकल्पना मी योग्य पद्धतीने मांडल्या. या सर्व घडामोडींमध्ये आमच्या कंपनीचे अध्यक्ष व सर्वेसर्वा सावंत साहेबांचा खूप मोठा हातभार आहे. असे बोलून मी साहेबांना क्षणभर खुश केले. कंपनीविषयी कंपनीच्या सर्व ध्येय धोरणाविषयी अनेक प्रश्न उत्तरे झाली. मीटिंगसाठी आलेले पाहुणे मंडळी काही कमी नव्हतें. त्यांचे समाधान होत नाही तोपर्यंत ते प्रश्न विचारायचे. सर्व जाणून त्यांचे समाधान झाले की, समोरच्या प्रश्नावर जात होते. आज माझ्या बॉस बरोबर तेही माझे बॉस झाले होते. दोन तासाच्या मिटिंग मध्ये सर्व प्रश्न उत्तरे व कंपनी सोबतच्या कराराला त्या साहेबांनी मान्यता दिली. सर्वांनी एकमेकांच्या हातात हात देऊन अभिनंदन केले. शेवटी त्या आलेल्या साहेबांच्या टिम मधील एका साहेबांनी मला विचारले. तुमचा काय परिचय आहे. मी विवेक या कंपनीत असिस्टंट मॅनेजर म्हणून काम पाहतो. किती वर्षाचा अनुभव आहे तुम्हाला....! सर मला या कंपनीत लागून एक वर्ष झाले. अरे वा.....! छान.....! एका वर्षाच्या मानाने कंपनी फार समजून घेतली तुम्ही....! तुमच्यासारख्या तरुणांची साथ लाभली तर कंपनी मोठी व्हायला वेळ लागत नाही. त्या साहेबांनी माझे तोंड भरून कौतुक केले होते. सावंत साहेब....! छान नवखा हिरा शोधला तुम्ही, चांगला सांभाळा हा हिरा कंपनीचे नाव रोषन करायला कामी येईल. माझे साहेब हसतच म्हणाले, हो नक्कीच....! हा हिरा म्हणूनच तर मी गेल्या वर्षभरापासून जपून ठेवला आहे. दुसऱ्या लोकांना माहित नाही. नाहीतर केव्हाच पळवून नेला असता जास्तीचे पैसे देऊन. आज पहिल्यांदा माझ्या बॉसने माझे चार-चौघात कौतुक केले. येवढे मोठे मन आज कुठून आले यांच्या जवळ असा प्रश्न माझ्या मनाला पडला. माझे वडील व कॉलेजचे सर नेहमी सांगायचे. विवेक चांगले काम करत राहणे हे एवढेच आपल्या हातात असते. त्या कामाचे मोल करण्याचे साहस स्वतःत नसते. जगात अनेक चेहरे वेगवेगळे मुखवटे घालून मिरवत असतात. पण प्रामाणिकपणा व चांगले काम यांची स्तुती व परीक्षण करायला प्रगल्भ विचारांचा मुखवटा लागतो. तो आयुष्यात शोधत बसायचे नसतो. आपले चांगले काम एक दिवस त्याला शोधत शोधत आपल्या जवळ आणत असते. आज याची प्रचिती आली होती. गेल्या वर्षभरापासून कंपनीत केलेल्या प्रामाणिक प्रयत्नांचे फळ येवढ्या लोकांसमोर मिळाले होते. शेवटी कंपनीची मिटिंग सुटली. राघव काकांनी छान पैकी कॉफी बनवून सगळ्यांना पाजली. सर्वांच्या चेहर्‍यावर तरतरी निर्माण करून मिटिंगचा समारोप झाला. सावंत साहेबांना हस्तांदोलन करून ती सर्व मंडळी निघून गेली. मी त्या सर्व फाईल एकत्र गोळा करून माझ्या टेबलवर नेवून ठेवल्या. चला आता घरी जायला मोकळे असे म्हणून निघालो. तेवढ्यात साहेबांचा मला फोन आला. विवेक सर जातांना मला भेटून जा. अरे यार....! बॉस आता पुन्हा काय किस पाडत बसणार देव जाणे. असे म्हणून मी साहेबांना भेटायला व येतो म्हणून सांगायला त्यांच्या कॅबिनमध्ये गेलो.
साहेब आज आनंदाने मोबाईलवर कुणाशीतरी बोलत होते. कंपनीची पंचवीस कोटींची झालेली डिल सांगत होते. मी साहेबांचा फोन होईपर्यंत बाजूच्या खुर्चीवर बसून राहिलो. थोड्यावेळाने साहेबांचा फोन संपला. साहेब माझ्याकडे बघून त्यांनी माझे अभिनंदन केले. साहेबांनी मला विचारले विवेक सर आज तुमचा काय प्लॅन आहे. मी साहेबांना म्हणालो, साहेब माझ्या काय प्लॅन असणार....! मी सरळ रूमवर जाणार मेस वरुन आलेल्या डबा खाणार व आराम करणार. नाही म्हटलं....! “ तुम्हाला काही महत्वाचे काम वगैरे आहे का? ” यासाठी विचारले. नाही साहेब....! काही खास काम नाही. मग चला आज माझ्यासोबत छानपैकी बाहेर जेवण करूया व जाताना तुम्हाला सोडून देतो. नको....! नको....! सर, जेवण वगैरे कशाला. अहो विवेक सर असे काय करता. आज आपल्या कंपनीला पंचवीस कोटीचे प्रपोजल मिळाले. हा केवढा आनंद आहे. या आनंदात तुमचा पण मोठा वाटा आहे हे विसरून चालणार नाही. त्यामुळे कशाला वगैरे असे बोलत बसू नका....! चुपचाप माझ्यासोबत चला. साहेबांनी स्वतःच्या गाडीतून एका मोठ्या नामांकित हॉटेलमध्ये नेऊन मला त्यांच्यासोबत जेऊ घातले. कंपनीच्या मालकासोबत मी जेवायला बसलो यावर माझा विश्वासच बसत नव्हता. मी एका मोठ्या रंजक स्वप्नात रमलो की काय? असे मला वाटू लागले. साहेबांनी मला शेवटी माझ्या रूमवर पोहचतं केले. शेवटी जातांना साहेब पुन्हा एकदा अभिनंदन विवेक सर....! म्हणून निघून गेले. माझ्या मेहनतीवर व प्रामाणिक पणावर आमचा बॉस आज खूपच खूश झाला होता. हा आनंद मला आज खूप शांत झोप लावणार होता. मी मात्र मनाशी ठरवले हा आनंद असाच टिकवायचा असेल तर उद्या सकाळी लवकर उठून ऑफिसला वेळेवर पोहोचलो पाहिजे. साहेबांना आपण नाही तर आपले काम गोड आहे. असे म्हणून मी सकाळचा आलाराम लावून शांत झोपी गेलो.
🙏🙏🙏🙏
राजेंद्र प्रल्हाद शेळके
9823425852
No comments:
Post a Comment